41♥ "Onyks" Jennifer L.Armentrout

TYTUŁ: "Onyks"

AUTOR: Jennifer L.Armentrout

WYDAWNICTWO: Filia

TOM: II

ILOŚĆ STRON: 522

MOJA OCENA: 7/10

Coś gorszego niż Arumianie przybyło do miasta...

Departament Obrony przysłał swoich ludzi. Jeśli tylko dowiedzą się, co potrafi Daemon i że jesteśmy połączeni, już jest po mnie. Podobnie jak i po nim. I jeszcze jest ten nowy chłopak w szkole, który ma własną tajemnicę. Wie, co mi się przydarzyło i może pomóc, ale żeby to zrobić, muszę okłamać Daemona i trzymać się od niego z daleka. Jakby to było w ogóle możliwe.

Ale wtedy wszystko się zmienia...

Widziałam kogoś, kto nie powinien żyć. I muszę o tym powiedzieć Daemonowi, chociaż wiem, że nie zaprzestanie poszukiwań, dopóki nie dotrze do prawdy. Co stało się z jego bratem? Kto go zdradził? I czego chce Departament Obrony od nich i ode mnie?

Nikt nie jest tym, na kogo wygląda. I nie każdy wyjdzie żywy z pajęczyny kłamstw...

[Wydawnictwo Filia]

Gdy miesiąc temu sięgnęłam po pierwszy tom serii Lux zawiodłam się, chyba jeszcze jak nigdy. Pochwał dotyczących tej serii nie było końca - przede wszystkim jeśli chodzi o zniewalający styl autorki, oraz przeboskiego Daemona. No cóż, miałam wtedy wrażenie, jakbym przeczytała nie tę książkę, o której każdy mówi. Pomyślałam, że tym razem swoją recenzję odniosę do moich wrażeń z poprzedniego tomu, cytując swoje słowa i porównując, więc nie będzie to typowa recenzja, jednak mam nadzieję, że taka forma także Wam się spodoba.

"Szybko przebrałam się w spodenki do spania i gładką, różową koszulkę. Niezbyt seksowna bielizna, ale podczas mycia twarzy i zębów stwierdziłam, że to najlepszy wybór. Wszystko inne przysporzyłoby Daemonowi pomysłów. Do diabła, jego zachęciłaby papierowa torba."

"Nie da się ukryć, że cała książka leciała po schemacie, gdzie zwykła dziewczyna poznaje wyjątkowego faceta, który początkowo ma ją gdzieś (a przynajmniej takie daje jej odczucia), a w życiu tej dziewczyny zaczynają dziać się dziwne rzeczy." ,  "Nie ma tu nic, co można by wyróżnić szczególną pochwałą. Zero wyjątkowości, pełno przewidywalności." - Właśnie taki okazał się dla mnie "Obsydian". Nigdy nie czepiałam się schematów, jednak poprzedni tom cały się na nim opierał. Nie było tam nic, co mogłoby czytelnika w znacznym stopniu zaskoczyć. Ku mojemu wielkiemu zdumieniu w "Onyksie" autorka nieco odbiła od tego, może nieznacznie, ale jednak - naprawdę działo się tutaj dużo więcej niż w poprzedniczce i niejednokrotnie autorka pokazała, że potrafi zaskoczyć czytelnika, a nawet doprowadzić do chwilowego zatrzymania jego akcji serca. Czytając trudno oderwać się od lektury, koniecznie chce się wiedzieć, co będzie dalej - jakie scenariusz Pani Jennifer napisała naszym bohaterom. W powieści pojawiło się również kilka nowych postaci, które wprowadziły nieco zamieszania w akcje powieści - było dość ciekawie.

"Wszystko było wręcz przesadnie banalne. I te dialogi, które tak wiele osób kocha, niczym rodem z podstawówki, raziły swoją płytkością." -  Nie zakochałam się nagle w tym nijakim i banalnym stylu Pani Armentrout, ale albo przyzwyczaiłam się do tego, jak pisz, albo autorka w tej części bardziej wykazała swoje pisarskie możliwości. W poprzednim tobie, ta płytkość sprawiała, że momentami miałam ochotę zapłakać, natomiast w "Onyksie" styl był nieco bardziej... wyszukany - nie czułam się już tak jakbym poszła na kiepski spektakl z amatorskimi aktorami w roli głównej. Dzięki tej poprawce, było mi znacznie łatwiej wbić się w fabułę, zamiast przewracać oczami z poirytowania, jak to było w "Obsydianie". 

"Słowa to najpotężniejsze narzędzie. Proste i zazwyczaj niedoceniane. Potrafią leczyć. Potrafią niszczyć."

"A to jak Deamon mówił na Katy, aby ją rozzłościć... KOTEK! Czy tylko mi wydaje się to nieco żałosne?" - Po przeczytaniu "Onyksu", już wiem, dlaczego ten "Kotek" w "Obsydianie" wydawał mi się tak żałosny. Otóż myślę, że mogło być tak dlatego, że nie pałałam szczególną sympatią do Daemona, ale przede wszystkim ten "Kotek" był wtedy taki sztuczny... - nie brzmiało to zbyt dobrze, gdy Daemon wbijał go w swoje wypowiedzi, wychodziło to naprawdę okropnie. Tym razem ten "Kotek", aż tak mnie nie gryzł - był bardziej naturalny, niewymuszony, a momentami nawet słodki. Nawet relacja pomiędzy Katy, a Deamonem stała się o wiele bardziej ciekawa, a sam chłopak zyskał w moich oczach - naprawdę zaczynam go lubić! 

"Śmiertelny i słodki - taki był Daemon; spoczywały w nim dwie przeciwne dusz, które się ze sobą łączyły."

""Obsydian" okazuje się schematyczny, banalny, absurdalny i nijaki, ale jednocześnie dość przyjemny, tak że czasem uśmiech może zagościć na twarzy i jest w stanie wprowadzić czytelnika w stan głębokiego relaksu." - Drugi tom również potrafi nie raz przywołać na twarz czytelnika rozbawiony uśmiech, oczywiście sprawką tego jest Daemona, którego pokochał niemal każdy czytelnik serii Lux. A sam "Onyks" nie był już tak schematyczny, banalny, absurdalny i nijaki, jak tom poprzedni. Tym razem autorka wzbudza ciekawość u czytelnika, zachęca by czytał on dalej, oraz pokazuje, że dopiero się rozkręca - ciekawe, czym mnie zaskoczy w kolejnych tomach? 

Nie żałuję, że sięgnęłam po "Onyks", mimo tego jakim niewypałem okazał się pierwszy tom serii. Naprawdę liczę na to, że autorka w każdej kolejnej części będzie pokazywać coraz więcej swoich możliwości, będzie zaskakiwać i wzbudzać wiele skrajnych emocji - myślę, że jest na dobrej drodze Jeśli, tak jak ja zawiedliście się na "Obsydianie", to mimo wszystko myślę, że powinniście dać szansę Pani Armentrout, bo być może jeszcze nie raz Was miło zaskoczy!

 ♥♥♥♥♥

Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko do takiej formy, dość nietypowej, "recenzji", gdzie porównałam własne odczucia pomiędzy pierwszym tomem, a drugim seri Lux.