12♥ "Eleonora & Park" Raibow Rowell

TYTUŁ: "Eleonora & Park"
AUTOR: Raibow Rowell
ILOŚĆ STRON: 352
MOJA OCENA: 8/10

Eleonora to nowa dziewczyna w szkole. 

Park to jedyny Azjata w szkole. 

Eleonora wyróżnia się burzą rudych włosów i dziwnym stylem ubioru. 

Park to fan komiksów i superbohaterów.

Eleonora ukradkiem czyta komiksy Parka.

Dobra, stop! Widzę, że napisanie tak cudownego opisu, jaki znajduje się na okładce jest ponad moje siły, a ponieważ opis ten jest taki piękny, to dam Wam szanse przeczytać porządny wstęp do recenzji.

Eleonora… nie sposób jej nie zauważyć: rude włosy, dziwne ciuchy. Czyta mu przez ramię. Uważa Romea i Julię za bogate dzieciaki, które dostawały wszystko, co chciały. Najbardziej nie lubi weekendów, bo spędza je bez niego.

Park… Dobrze mu w czerni. Denerwuje się, gdy musi prowadzić samochód w obecności taty. Uwielbia imię Eleonory i nie skróciłby go ani o sylabę. Wie, która piosenka jej się spodoba, zanim ona zacznie jej słuchać. Śmieje się z jej dowcipów, zanim ona dotrze do puenty.

Oto tocząca się w ciągu jednego roku szkolnego opowieść o dwojgu szesnastolatkach urodzonych pod nieszczęśliwą gwiazdą – dość mądrych, by zdawać sobie sprawę, że pierwszej miłości prawie nigdy nie udaje się przetrwać, ale na tyle odważnych i zdesperowanych, by dać jej szansę.

„To była najmilsza rzecz jaką mogła sobie wyobrazić. To sprawiło, że chciała urodzić jego dzieci i oddać mu obie swoje nerki. „

Och, mogłam tak od razu. O wiele lepiej, aż przypomniało mi się, dlaczego tak bardzo czekałam na tę pozycję ☺ Czy było warto? 

Pierwsza strona, to tajemnica. Coś, czego nie zrozumiałam od razu. Pierwsza strona, to wstęp do historii o miłości. Pierwsza strona, to iskierka, która tylko czekała, aby zapłonąć. Pierwsza strona to przyszłość przesycona tęsknotą. Czym jest ta pierwsza strona oraz wszystkie inne, które zostały ukryte w tej skromnej, ale jakże cudownej okładce? 

Na kartkach tej książki została ukryta historia pierwszej miłości, rozkwitającej, jak kwiaty na wiosnę. Od początku do końca. Od ukradkowych spojrzeń, po nieśmiałe trzymanie za rękę, aż do pragnienia, tęsknoty i słów „kocham cię”. 

Styl, w jakim autorka napisała książkę, jest taki … inny. Nieco dziwny, ale piękny. Narracja niby trzecioosobowa, ale taka jakby Eleonora i Parki sami o sobie mówili w trzeciej osobie. Przynajmniej mnie tak się to skojarzyło. Poznajemy wszystko z perspektywy Parka i Eleonory, bo tak Rainbow podzieliła książkę. 

„-Powiedz coś.

-Nie wiem, co powiedzieć.

-Powiedz coś, żebym nie czuł się jak idiota.

-Nie czuj się jak idiota, Park.”

Jak już pisałam wcześniej, w środku zobaczymy, jak pierwsza miłość wkrada się do serc nastolatków. Jak zapuszcza swoje korzenie, kiełkuje i kwitnie. Byłam oczarowana, tym jak zostało to przedstawione. Czasem śmieszyła mnie początkowa nieśmiałość bohaterów lub ich nieistotne sprzeczki. Parskałam śmiechem częściej niż spodziewałam się sięgając po książkę. Było kilka naprawdę śmiesznych sytuacji, czy tekstów. Znalazłam tam typowe nastoletnie poczucie humoru, w które łatwo było mi się wczuć. Wszystko pięknie, ale czy na pewno? Miłość to nie lek unicestwiający zło na świecie. Eleonora ma problemy w domu, w którym mieszka z okrutnym ojczymem, matką oraz czwórką rodzeństwa. Nocne awantury, brak pieniędzy i Park, którego musi trzymać w sekrecie. Rodzice Parka bardzo się kochają, ale chłopak nie wie, co czują do niego, szczególnie wymagający ojciec. 

Czytałam w zaciekawieniu, jak spokojnie toczyło się, życie zakochanych, aż nagle BUM! Takie BUM, po którym nie wiadomo, co dalej. Takie nieduże BUM, które niszczy niewiele, ale wszystko, co najcenniejsze. BUM i kropka. 

„Przytrzymała tę jego piękną twarz i pocałowała go, jakby miał się skończyć świat”

A co z zakończeniem? Trudno powiedzieć, autorka zostawiła nas pośrodku gruzów, które wywołało BUM. Zostawiła nas, bohaterów i wile niedopowiedzeń. Dała nam pole do popisu, aby samemu zakończyć historię pierwszej miłości. 

Wielu z Was, przynajmniej z tych, którzy książkę mają już za sobą, na pewno jest zaskoczonych moją wysoką oceną, bo "Eleonora & Park" arcydziełem nie jest. Tak, przyznaję to. Ale dziś odrzucam obiektywne ocenianie i osądzam ją tak, jak ją widzę – oczami nastolatki, która nie wie jeszcze, co to znaczy być zakochaną oraz pragnie wierzyć, że na tym świecie liczy się coś więcej niż wygląd i pieniądze. Nie będę pisać, że książkę polecam wszystkim. Myślę, że tu sami musicie zadać sobie pytanie, czy "Eleonora & Park" ma szanse trafić w Wasz gust, bo nie jest to pozycja dla każdego. Ostrzegam jednak, abyście nie nastawiali się na to, że książka okaże się 8 cudem świata, który Was powali, bo niestety ja troszkę tak zrobiłam i pod tym względem nieco się zawiodłam.

„Eleonora miała rację - nigdy nie wyglądała ładnie. Wyglądała jak dzieło sztuki, a sztuka nie może być po prostu ładna; sztuka ma wywoływać emocje.”