16♥ "Requiem" Lauren Oliver

TYTUŁ: "Requiem"

AUTOR: Lauren Oliver

ILOŚĆ STRON: 392

MOJA OCENA: 8,5/10

RECENZJA ZAWIERA SPOILERY Z TOMU PIERWSZEGO I DRUGIEGO („DELIRIUM” I „PANDEMONIUM”)

Pamiętacie, jak zakończył się tom drugi? Tak, to było w momencie, kiedy pojawił się Aleks (mój Aleks), ale całkiem inny, nie do poznania, chłopak o ostrym spojrzeniu. Spojrzeniu, które dało mi nadzieję, ale jednocześnie złamało serce.

W ostatnim tomie obserwujemy zmagania Leny z przeciwnościami, jakie stawia przed nią życie i nie chodzi tu tylko o pewnego rodzaju rozdarcie uczuciowe w stosunku do chłopaków, ale i o Głuszę, o wolność, której władze próbują pozbawić Odmieńców z większą mocą niż dotychczas, o wspomnienia i ból, który gdzieś się w niej ukrył i nie pozostawił przeszłości martwej, tak jak zawsze powtarzała Raven. 

Jesteśmy świadkami również życia Hanny, dawnej przyjaciółki Leny, która przeszła zabieg i oczekuje własnego ślubu. Hany, która kiedyś była wiecznie roześmiana, pełna energii, a nawet miłości. W ten sposób spoglądamy na przygotowania do rewolucji oczami obu stron. 

„Taka jest właśnie przeszłość: unosi się, potem osiada i gromadzi warstwami. Jeśli się straci czujność, pogrzebie cię.”

Pamiętam, jak pisałam Wam w recenzji "Delirium", że się nim delektowałam, powolnie wchłaniając każde słowo, a w "Pandemonium", że czytałam je ze złamanym sercem, ale i nadzieją, że wszystko dobrze się potoczy, że Aleks jednak żyje i w końcówce Lauren mi go oddała, tyle że odmienionego. Nie tylko on jednak się zmienił, bo Lena również, ze słabej dziewczyny jaką była, gdy żyła w Portland przerodziła się w odważną i waleczną kobietę, która poczuła, że jest zdolna pokochać kogoś innego, a tym kimś był Julian. W "Requiem" Lenia jest już całkiem inna, niż gdy ją poznajemy, jakby pewniejsza siebie, swoich możliwości, ale wciąż rozdarta. Czy to nie jest aż do bólu ludzie? Ostatnim tomem się nie delektowałam, nie było na to czasu, ale nadzieja, która towarzyszyła mi przy "Pandemonium" pozostała, tyle że dołączył do niej strach oraz pragnienie. Strach - obawa, że nie zakończy się to tak, jakbym pragnęła, że Lauren złamie mi serce po raz kolejny, a pragnienie, to ogromna chęć poznania dalszych losów bohaterów, pomimo strachu.

Rozdziały, których narratorką była Hana, wcale nie były nudniejsze niż te, gdzie towarzyszyła mi Lena. W ten sposób widziałam, co dzieje się w murach miast, poznałam też pewną cząstkę Hany i jej sekretów … nawet tych bolesnych, zaskakujących, kujących w serce, niszczących cały obraz stworzony przeze mnie dotychczas, ale zdradzić więcej nie mogę, a szkoda … 

Książkę tę czytałam niezwykle dokładnie (w sumie jak zawsze), aby nic mi nie umknęło, bałam się, że ucieknie mi coś istotnego, odpowiedź na jakieś pytanie, na które potrzebuję odpowiedzi. Ale szczerze, to nic nie dało. Na końcu, autorka pozostawiła mnie z niczym – dokładnie tak, z brakiem odpowiedzi na wiele ważnych rzeczy i tego właśnie się bałam. Miałam złe przeczucia w chwili, gdy przeczytałam już 2/3 książki, a tu pozostało jeszcze zbyt wiele wątków do rozwinięcia i zakończenia, by wystarczyła na to 1/3. Ku mojemu małemu niezadowoleniu, autorka potraktowała wiele spraw zbyt pobieżnie, otarła się o nie, ale nic poza tym. Nie to, że nie lubię otwartych zakończeń, bo gdy są dobre, to mi nie przeszkadza, ale tu … Hmm, troszkę jakby Lauren pomyślała, że chce już to zakańczać, bez względu na wszystko. Nie mogę powiedzieć, że zakończenie było złe, bo myślę, że takie nie było, ale mnie, nową fankę tej serii, nie do końca usatysfakcjonowało. Dużo szczęśliwsza bym była, gdybym została obdarowana jakimś Epilogiem, ale go nie znalazłam, koniec książki i tyle … Brakło mi tam też trochę Aleksa, za którym tak bardzo się stęskniłam, czuję niedosyt jeśli o niego chodzi. 

„Może jednak szczęście wcale nie tkwi w wyborze. Może leży ono w iluzji, w udawaniu, że gdziekolwiek skończyliśmy, tam właśnie chcieliśmy być przez cały czas.”

"Requiem" mimo wszystko potrafiło wywołać w mnie wiele emocji. Niejednokrotnie zaciskałam mocno oczy, by okazało się po ich otworzeniu, że to co przed chwilą przeczytałam było tylko jakimś przewidzeniem. Łezka była, ale taka już jestem, wzruszam się, bo zbyt boli mnie, życie bohaterów, czasem zbyt łatwo znajduję powiązanie ze swoim życiem, a nieraz za dokładnie jestem w stanie sobie to wyobrazić. Czytałam i jakby na własnej skórze czułam, czym jest zdrada … Zdrada nad którą musiałam chwilę pomyśleć, bo jest tyle sposobów w jaki można jej dokonać. Trzeba jednak pamiętać, że skutków jej raczej nie da się cofnąć, naprawić szkód. Zbyt łatwo przychodzi ludziom niewierność.

„Jak ktoś może mieć taką moc, by sprawić, że drugi człowiek rozpada się na tysiąc kawałków albo doświadcza uczucia pełni?”

Koniec końców, cała seria zrobiła na mnie ogromne wrażenie (dużo większe niż się tego początkowo spodziewałam) i "Requiem" również. Oczywiście, ta część miała swoje minusy (czegoś mi tam brakło i z bólem serce Wam to napisałam, ale co by to była za recenzja, gdybym umieściła w niej tylko półprawdy?), ale jeszcze więcej plusów, ale przede wszystkim była zakończeniem niezwykłej historii, która pozostanie ze mną chyba na zawsze. Do dziś pamiętam ostanie słowa, ostatnie trzy, krótkie zdania z "Delirium" - „Kocham cię. Pamiętaj. Tego nam nie odbiorą” - i pragnę by pozostały ze mną do końca.