Książkowe MMA ~ "19 razy Katherine"

Witam! Dziś przyszłam do Was z pierwszym postem z akcji „Książkowe MMA”, którą organizuję wspólnie z Michaliną z bloga Książkowy świat. Wpadłyśmy na pomysł, aby za jednym razem zgromadzić dwie sprzeczne opinie dotyczące jakiejś książki (tym razem jest to "19 razy Katherine"). W taki sposób chcemy pokazać, że jednym książka może się niezmiernie podobać, a innym nie koniecznie oraz pomóc zorientowaniu się, czy książka ta przypadnie Wam do gustu. Do udziału w naszej akcji zaprosiłyśmy Marzenę z bloga Zaczarowana oraz Sherry z bloga Feniks . Zanim jeszcze przejdę do rzeczy, chciałabym rozjaśnić Wam nazwę naszego pomysłu, bo niby dlaczego „Książkowe MMA” i co znaczy to MMA ? Ponieważ mają ukazać się tu sprzeczne opinie, to skojarzyłyśmy to z walką, a MMA to skrót od angielskiego Mixsed Martial Arts, czyli mieszane sztuki walki, a jest do dyscyplina sportowa, w której zawodniczy walczą wręcz.

Jeśli jesteście ciekawi całej akcji, to zapraszam!

♥♥♥♥♥

"19 razy Katherine"

Pytanie pomocnicze: Co sądzicie o samym pomyśle na fabułę?

♥ Marzena: Przyznam, że po książkę sięgnęłam nie ze względu na pomysł, ale na autora, którego uwielbiam, więc to, o czym jest książka, było mi zupełnie obojętne. Ale genialny Colin, jego niesamowita inteligencja, podróż w nieznane, teoremat i 19 Katherine... no trudno powiedzieć, że fabuła nudzi, prawda? Dla mnie pomysł i historia opowiedziana przez Greena to duży plus.

↯ Sherry: Pomysł fabularny był... interesujący i nietypowy, głównie dlatego tak bardzo zaciekawiła mnie książka. Green i blogerzy wychwalający jego twórczość, obiecywali kolejną niezapomnianą lekturę, przesiąkniętą realizmem, a na dodatek z elementami czysto nerdowskimi, więc mimo że nie nastawiałam się na nic szczególnego, pod tym względem byłam zaciekawiona. Niestety, aby napisać dobrą książkę - książkę na poziomie, nie wystarczy idea poupychana na papierze. Trzeba wykończenia, trzeba emocji, oryginalności i magnetyzmu. A tego, na tych trzystu stronach, nie znalazłam. 

♥ Marzena: Uuu, zabolało :/ Ja odebrałam to zupełnie inaczej. Nie spodziewałam się po książce żadnego geniuszu ani wyższych wartości. Oczekiwałam tylko nietuzinkowego humoru, dobrze opowiedzianej historii i niebanalnych bohaterów. Bawiłam się niesamowicie i między innymi dlatego ta książka tak zapadła mi w pamięci. Oryginalność i magnetyzm? Czego jak czego, ale tych dwóch elementów mi tutaj nie brakowało...

↯ Sherry: Ciekawe, też oczekiwałam nietuzinkowego humoru, dobrze opowiedzianej historii i niebanalnych bohaterów. Co dostałam: wygięcia kącików ust ku górze, podczas czytania tej powieści, byłabym w stanie policzyć na palcach jednej ręki. Styl Greena mnie męczył, nużył i psychicznie wykańczał. Z każdą stroną, z każdym rozdziałem, z każdym kolejnym dialogiem, miałam wrażenie, jakby ta powieść mnie zabijała. A gdy ją już skończyłam, nie wiedziałam czy cieszyć się, że ta męczarnia już za mną, czy ubolewać, że w ogóle się za nią zabrałam. Pierwszy odruch był taki, żeby ją spalić, czy zniszczyć w jakiś naprawdę paskudny sposób, bo "Dziewiętnaście razy Katherine" sprawiło, że jeszcze długo po skończeniu, nie miałam sił, by zebrać się w sobie i przeczytać cokolwiek innego. Odnośnie bohaterów - mam sporo zastrzeżeń. Tutaj jedynie chyba nie byłabym się w stanie przyczepić do Hassana i tej dziewczyny, którą poznali, a która była dość naturalna, natomiast sam Colin? Mój Boże... Przysięgam na Boga, że to jeden z tych najbardziej znienawidzonych bohaterów EVER.

♥ Marzena: Haha, to u mnie wszystko wyglądało całkiem odwrotnie. Książkę pochłonęłam w kilka dni, nie szło mnie oderwać. Nuda, męczarnia, brak akcji? Hmm, nie wiem nawet, jak to skomentować, bo ja wsiąkłam w tę historię. Styl Greena bardzo lubię, z pewnością nie można go porównać do żadnego innego autora (czy też autorki). Podoba mi się jego humor, trochę nienaturalni, ale oryginalni i nadzwyczaj barwni bohaterowie. Colin... No, w sumie tu się zgadzamy - też za bardzo go nie polubiłam, ale charakterku odmówić mu nie można. Nie wszystkich bohaterów się lubi, ale się ich docenia i ja Colina doceniłam. Bohater ciekawy, inny, pełen dziwacznych cech. Cóż, po prostu przyciąga uwagę.

↯ Sherry: Nie powiem, żeby Green nie miał... specyficznego stylu, który może przyciągać uwagę, ale szczerze mówiąc, mam wrażenie, jakby próbował pisać dla młodzieży, ale nie do końca mu to wychodziło. Za mało... takiej żywotności młodzieńczej. Za mało energii w bohaterach, za mało faktycznej młodości. Green wziął sobie za cel, tworzenie postaci, którzy mają być inni, ale tak zagubił się w tej kreacji i własnych myślach, że nie wie kiedy przestać. Przelewa multum filozoficznej tyrady, żałując akcji, żałując dynamiki, czy JAKIEGOKOLWIEK zwrotu, który przyciągnął by uwagę. Co mi obiecano? Inteligentną książkę drogi, o poszukiwaniu siebie. Co dostałam? Książkę nudną jak flaki z olejem, napisaną tak bezbarwnym i bezosobowym tonem, że nie mogłam się nawet zmusić, by poczuć do niej sympatię, czy dostrzec jakieś zalety. Ta "książka drogi" to też sformułowanie na wyrost. Miała być wielka podróż po Ameryce, która tak naprawdę skończyła się, zanim zdążyła zacząć na dobre. No i poszukiwanie siebie - czy aby na pewno? Bo ja miałam wrażenie, jakby Colin przez te trzysta stron (czy tam nawet ponad), użalał się nad sobą, atakował wściekle czytelników i swoich znajomych, tymi pseudo "genialnymi" myślami, rozmyślał o czymś co według mnie - nie miało najmniejszego sensu, choć to jest kwestia czysto subiektywna, plus na koniec, nie chcę spoilerować - ale liczyłam na wielki finisz, na morał, na coś co ze mną pozostanie na dłużej, albo zmaże tą haniebną treść, zaserwować finał pełen... niczego. Kompletnie niczego. Bezbarwny, bezosobowy, bez emocjonalny jak i poprzednie parędziesiąt stron.

♥ Marzena: Jak już mówiłam - nie liczyłam w tej książce na żadne wartości, mądrość, czy morał. A jednak mi, nastolatce, która jeszcze nie wyszła z gimnazjum, powieść bardzo przypadła do gustu. Młodzież poszukuje w książkach nie tylko życia codziennego, morałów i przemyśleń (co oczywiście też jest ważne), ale bohaterów, o których będzie można potem opowiadać, historie, które się zapamięta, opisy, z których będzie można się śmiać. Ja to dostałam i jestem w pełni zadowolona. A Colin może i był nieco przewrażliwiony, ale, kurczę, nie ma ludzi idealnych. Te jego słabostki mnie osobiście nie przeszkadzały, a wręcz rozśmieszały. Colin to w ogóle jakiś kosmita. Co do zwrotów akcji - nie potrzebowałam ich. Historia toczy się swoim rytmem, dostosowałam się do niego, i w sumie nie brakowało mi przygody. Poza tym wspomnę jeszcze o matematyce (które w książce pełno). Ja zawsze matmę lubiłam, więc i teraz przyjęłam ją z uśmiechem. Nie ciekawiły Cię tę skomplikowane wzory i próby "ogarnięcia" miłości? Jak dla mnie to było urocze. A wykresy, jako że nawet je rozumiałam, dodawały powieści oryginalności ;)

Co do książki drogi się zgadzam - wydawcy nieco zmylili czytelnika.

↯ Sherry: W takim razie ja również przypomnę - na nic specjalnego nie liczyłam. Zawiodłam się na "Gwiazd naszych wina", później natrafiłam na plagę negatywnych recenzji "Dziewiętnaście razy Katherine" i wiedziałam, że nie mogę niczego oczekiwać, bo znienawidzę Greena totalnie. Ale czytelnik ma prawo żądać od autora, by prowadził fabułę w jakimś celu - by ona gdzieś zmierzała. W GNW przynajmniej jakieś tam przesłanie na koniec było, natomiast w "Dziewiętnaście razy Katherine" wszystko zmierzało... donikąd. Colin i Green zaplątali się w tej całej matmie, w algebrze, w parabolach, w teoriach i filozofii i nie potrafili sprawić, by książka utrzymała uwagę na dłużej. W pewnym momencie, w ogóle przyszło mi do głowy jaki sens miało pisane TEJ książki, skoro jest o niczym, skoro jest tak beznadziejna i bezdenna. Skoro cuchnie nudą. I zgadzam się, że młodzież szuka historii, które później miło jest opowiadać, do których warto powracać - tyle, że tego też nie znalazłam w powieści Greena, o której dziś piszemy. Po przewróceniu ostatniej strony, miałam ochotę wezwać egzorcystę, albo obwiesić książkę czosnkiem, tak bardzo ją znienawidziłam. Miałam nadzieję, że już nigdy w życiu nie trafię na tak dojmująco głupią powieść i trzymałam kciuki, by moja pamięć jak najszybciej wyparła ją z głowy. Na szczęście, mózg się ze mną zgadzał i parę tygodni temu, spoglądając na okładkę "Dziewiętnaście razy Katherine" czułam obrzydzenie, ale większych elementów jakie książka zawierała, nie pamiętałam. Do naszej dzisiejszej dyskusji musiałam się specjalnie przygotować, bo prawdopodobnie nie umiałabym nawet przywołać imienia głównego bohatera - idioty, który był tak irytujący, że dłonie same zaciskały się z pięści. Nie wiem co ty uważasz za wyznacznik dobrej lektury, ale moim zdaniem, jednym z najbardziej solidnych filarów podtrzymujących treść danej pozycji, powinien być właśnie główny bohater - narrator, nasz osobisty przewodnik po swojej głowie i po tym do się wokół niego dzieje. Skoro Green zawalił na tej linii, robiąc z Colina jakiegoś egocentrycznego dupka, w dodatku jak dla mnie - nierzeczywistego, to ta powieść po prostu nie mogła się udać. Co się zaś tyczy matematyki - osobiście, nienawidzę tego przedmiotu, nienawidzę wszystkiego co związane w związku z czym, gdy nastąpił przerost teorii nad treścią książki, moja psychika miała ochotę popełnić samobójstwo. Nagle, z powieści młodzieżowej zrobił się wykład na temat algebry, a szczerze - który uczeń, młodzian, który na co dzień ma do czynienia z nauką, szuka w powieści czytanej w ramach hobby, kolejnych cyferek i tak dalej? W moim kręgu znajomych, ceni się w powieściach przede wszystkim akcję, która przyciągnie czytelnika i sprawi, że ten wsiąknie do tego stopnia w lekturę, że nie będzie chciał się oderwać. Natomiast tutaj, moje oczy aż szukały ucieczki od treści, samoistnie. Natomiast sam teoremat, to jak dla mnie po prostu skandal. Nie można zdefiniować miłości. Jestem wielką romantyczką i dla mnie wręcz obrazą było, że Colin chciał ją skatalogować. Chciał jej przypisać jakieś równanie, jakby to było w ogóle możliwe. Plus, muszę tu zaznaczyć, że wnioski, do jakich doszedł na końcu powieści, były dla mnie po prostu śmiesznie płytkie i banalne, bo wszystkie te swoje badania prowadził w jakimś tam celu, a wynik jaki uzyskał, ja miałam w głowie jeszcze zanim się zabrałam za książkę. To nie za dobrze świadczy zarówno o lekturze, która znów - wydawała mi się stworzona po nic, tak naprawdę, skoro do niczego odkrywczego, czy wielkiego, Green Colina nie poprowadził i męcząco chaotyczna. To tak jakby na lekcji, mając jeden temat do zaprezentowania, nauczyciel tak wszystko pogmatwał, że zahaczył o tysiąc innych nic niewartych i nieciekawych wątków, a w chwili gdy zadzwonił dzwonek, bez jakiegokolwiek podsumowania, zażądał by uczniowie nauczyli się tego co było na lekcji, mimo że wyżej wspomniany pan, w którymś momencie całkowicie uciekł od tematu pierwotnego i zanudził wszystkich na śmierć, tak że po prostu nie chciało się go słuchać, a więc i nie miało się szans uważać na jego słowa i notować cokolwiek do zeszytu. (Mam nadzieję, że zrozumiecie aluzję).

♥ Marzena: Widzę, że nasze czytelnicze gusta różnią się od siebie diametralnie, bo mam wrażenie, że piszemy o innej książce. Nic z tego, co opisujesz, nie dostrzegłam, a wręcz niektóre wymienione przez Ciebie "wadliwe" elementy powieści dla mnie były idealne, świetne i ciekawe. Cóż, tyle opinii ile ludzi. Mówisz, że młodzież nie lubi cyferek. Hmm... Ostatnio brałam udział w konkursie na najlepszą recenzję ulubionej książki. Brało udział... może trzydzieści osób. Co się okazało? Co trzecia osoba napisała do powieści Greena. I co najlepsze - ponad połowa z tych recenzji, była recenzjami do "19xK". Według mnie to o czymś świadczy. Nie chcę jednak argumentować swojej opinii zdaniem innych osób, żeby nie było... Zakończenie widzę trochę wyprowadziło Cię z równowagi. Nie rozumiem, bo dla mnie było właśnie takie, takie, takie w sam raz? Nie było może zbyt odkrywcze, a może nawet nieco przewidywalne, ale mnie w pełni usatysfakcjonowało. Było tak urocze, delikatne i ten (spojler!) liścik na koniec ^^ O Colinie już mówiłam, ale wspomnę o nim jeszcze raz - bohater tak oryginalny, ciekawy i pełen problemów (nawet urojonych) moim zdaniem jest IDEALNYM głównym bohaterem. I choć Hassan i Linsey (a nawet co poniektórzy bohaterowie poboczni) przebili go stylem i charakterem, to jednak on pozostaje tym pozytywnym wariatem, z którego można się nieco pośmiać na boku i moim zdaniem, używając nieco banalnego i popularnego słowa, to było f a j n e. Całą książkę mogłabym obdarzyć mianem fajnej. Przyjemne opowiastka, pełna dziwactwa. Może tych wartości tu nieco zabrakło albo, tak jak mówisz, głównego wątku, myśli przewodniej, ale co z tego? I opowiastki nauczyciela, które opowiada od niechcenia, czy między głównym tematem, bywają ciekawe. A może nawet najciekawsze. A poza tym - nie każda książka musi nas czegoś uczyć - tak samo jak nie każda lekcja nas czegoś uczy. Czasem wystarczy dobra zabawa, potajemne pogawędki ze znajomymi, zbiorowy śmiech i bazgranie po zeszycie. To się wspomina. Nie wykłady nauczyciela (choć czasem są wartościowe). Te szczególiki, wątki poboczne i masa szalonych historii zauroczyła mnie w "19xK" najbardziej. I teraz powiem coś, na co z pewnością się skrzywisz. Nie mogę się odczekać, kiedy w moje rączki wpadnie znowu coś takiego ;) Kocham ten humor, kocham bohaterów, kocham tę historię i ogólnie całokształt. Tak po prostu przypadło mi do gustu.

↯ Sherry: No cóż. Ja za to nie widzę niczego w tej powieści o czym ty wspomniałaś. Jaki humor? Jaka zabawna postać głównego bohatera? Pozytywny wariat? Moim zdaniem, wręcz przeciwnie. Cały, spowity był złym światłem, odbierałam go negatywnie i wiem z doświadczenia, że nie ja jedyna. Zgadzam się, że nie wszystkie powieści muszą coś nieść. Niczego takiego nie oczekuję po młodzieżowych książkach i nie oczekiwałam po tej - o czym wspominam dziś któryś tam raz. Ale myśl przewodnia JEST potrzebna, bo książki pisze się w jakimś celu, a nie po to, żeby wpędzić czytelnika do padołu użalania się nad sobą Colina, plus matematyki na deser. Może i fajne jest zbaczanie z tematu, ale tylko jeśli ciekawostki czy historie, które ma się do podjęcia, zamiast głównego wątku, są ciekawe. Opowieść Colina, ciekawa czy fajna - jak mówisz, nie była dla mnie w żadnym, nawet najmniejszym stopniu. Nie bawiłam się przy książce dobrze, nawet nie oceniłabym jej jako przeciętna. Była po prostu beznadziejna. Tak zwane "urocze" momenty, sprowadzające się do kilku scen, przepełnione były stucznością i powiedziałabym nawet, że czasami dziecinnością. I skoro ty dzielisz się swoimi nadziejami, to i ja się podzielę - mam nadzieję, że Green nauczy się, że książki tworzy się w jakimś celu, a nie po to, by zanudzić czytelnika i doprowadzić do tego, że tak jak ja - przez parę dni po skończeniu jednej, nie jest w stanie zabrać się za drugą, bo po prostu po tej jednej znienawidził czytanie. To się właśnie stało u mnie. Znienawidziłam czytanie. Znienawidziłam książki. Znienawidziłam Greena. "Dziewiętnaście razy Katherine" mogłabym porównać do lektur szkolnych. Nie wszystkie, ale pewne, te powiedzmy, najważniejsze, które wciska się ludziom do głowy - tak jak to Green robił ze swoim "cudem" - są tak durne, tak nudne, tak ciężkie i puste, że po prostu, potencjalny uczeń utrwala sobie w głowie, że skoro to było takie badziewie, to reszta pewnie też taka jest. Ja w tej chwili, mam takie nastawienie do twórczości pana Zielonego. Nie ufam jego domniemanemu "talentowi", uważam że jego pióro się spaliło, a on powinien przemyśleć dalsze pisanie, skoro "Dziewiętnaście razy Katherine" nie miało sensu bytu. A myślę, że pierwszą zasadą pisania książek powinno być " JEŚLI JUŻ PISZĘ TĘ KSIĄŻKĘ, TO NIECH PRZYNAJMNIEJ ONA BĘDZIE PO COŚ".

♥ Marzena: Cóż, mnie powieść się podobała (BARDZO), ale rozumiem twój punkt widzenia. Każdy odbiera powieści inaczej i nie każdemu podoba się to samo.

Michalina: Śledząc Waszą dyskusję, muszę powiedzieć, że jestem gdzieś pośrodku, podobała mi się, ale trudno było mi przez nią przebrnąć (czytałam ją około miesiąca). Podobał mi się specyficzny humor Greena, podobały mi się również kreacje bohaterów, ale denerwowała mnie przewidywalność i troszkę zbyt duża jak na mnie ilość matematyki, ponieważ nie bardzo ją lubię. W moim odczuciu książka nie była zła, nie była też arcydziełem, była dobra, po prostu dobra :)

O książce wypowiedzieć się nie mogę, bo jeszcze nie czytałam i trudno mi powiedzieć, która z dziewczyn bardziej mnie przekonała, bo w końcu i Marzena, i Sherry podawały całkiem dobre argumenty przedstawiające ich stanowisko. Jeśli, po „19xK” sięgnę, to z czystej ciekawości i dużym dystansem.
A Was która z dziewczyn bardziej przekonała, a może tę lekturę macie już za sobą i możecie ustosunkować się, do którejś z nich?

♥♥♥♥♥

Jeśli ktoś z Was jest zainteresowany wzięciem udziału w takiej akcji, to poszukujemy osoby, które czytały którąś z poniższych książek i oceniają ją w skali 1-4/10 lub 8-10/10. Chętni mogą zgłosić się w komentarzu lub napisać na e-maila mojego lub Michaliny. Napiszcie, do której z poniższych książek się zgłaszacie oraz jak ją oceniacie, możecie również umieścić link do swojej recenzji (jeśli taka w ogóle jest). A książki do których poszukujemy zainteresowane osoby to:
1. "Niezgodna" Veronica Roth
2. "Zostań, jeśli kochasz" Gayle Forman
3. "Love, Rosie" Cecelia Ahern