33♥ "Nieprzekraczalna granica" Colleen Hoover

TYTUŁ: "Pułapka uczuć"

AUTOR: Colleen Hoover
TOM: II
WYDAWNICTWO: W.A.B
ILOŚĆ STRON: 304
MOJA OCENA: 7,5/10

RECENZJA MOŻE ZAWIERAĆ NIEWIELE SPOILERÓW Z TOMU PIERWSZEGO.

Los ich połączy, ale niech to miłość utrzyma przy sobie.

Layken i Will wiele przeszli, połączyła ich strata, której oboje doświadczyli. I choć czas leczy rany pewne jest, że wciąż będzie im ciężko, bo los nie szczędził ciężaru, jaki spuścił na te młode ramiona. Przed nimi ogromne wyzwanie, bo muszą stworzyć dom dla swego młodszego rodzeństwa. Czasem bywa ciężko, ale w miłości to moc i to ona daje im siłę, by walczyć o szczęście, ale "Czasami dwie osoby muszą się rozstać, aby sobie uświadomić, jak bardzo siebie potrzebują.".

Will już w pierwszym tomie radził sobie z opieką nad młodszym bratem. Nie było mu łatwo wsparcia udzielała mu Lake oraz jej matka - Julia, jednak teraz gdy jej nie ma ciężar życia powoli przygniata zakochanych. Brak im dobrych rad, których Julia miała pełno. Gdyby tego było mało, w ich życiu pojawiają się kolejne przeszkody, które mogą okazać się hamulcem do szczęścia. 

„Czasami w życiu zdarzają się rzeczy, których nie planujemy. Wszystko, co możesz teraz zrobić, to pogodzić się z tym i zacząć układać nowy plan.”

Sięgając po książkę nie miałam pojęcia, że tym razem będę miała do czynienia z męską narracją. Tak, w tym tomie to właśnie Will opisuje wszystkie zdarzenia, tym razem to jego uczucia poznajemy i to z nim walczymy o szczęście. Myślę, że narracja od jego strony została umiejętnie poprowadzona, ale bez większej rozbieżności do narracji Layken, i być może, gdyby nie odmiana męska, to czytelnik mógłby zasadniczo nie zauważyć różnicy. 

W tej części uważam, że bardzo ciekawą rolę odgrywają młode postacie. Autorka postanowiła zahaczyć o uczucia braci Lake i Willa, których równie mocno dotyka ta sytuacja. Dodatkowo stanowią oni przecież ważny element historii, bo bez młodszego rodzeństwa wymagającego opieki, powieść ta nie byłaby tak bogata, kompletna - wiele by jej brakowało.

"Nieprzekraczalna granica" w dużym stopniu opiera się na uczuciu łączącym głównych bohaterów oraz ich związku. Niestety w pewnym momencie zaczęło powiewać nudą, choć nieznacznie, to jednak wkradła się monotonia. To z lekka psuje efekt, jaki mogłaby wywołać ta powieść, ale jeśli znacie Hoover, to doskonale wiecie, że nie może być źle. I nie było. Autorka w późniejszym etapie, gdy czytelnik kompletnie nie spodziewa się, że coś jeszcze go zaskoczy, w momencie kiedy rozluźni się i wejdzie w stan wewnętrznej równowagi zostaje zaatakowany przez Colleen - bo jej cel, to zaskakiwać. Wtedy monotonia schodzi na drugi plan, a wychodzi napięcie. 

„Miłość jest najpiękniejszą rzeczą na świecie. Niestety, jest także jedną z tych, które najtrudniej utrzymać, i jedną z tych, które najłatwiej utracić.”

Jeśli czytaliście tom pierwszy i pokochaliście poetycki dodatek, jakim był slam, to nie martwcie się! I tym razem go nie braknie, a Hoover ponownie oczaruje Was słowami. To właśnie slam zgrabnie uzupełnia tę powieść i stanowi dopełnienie emocjonalne, a Colleen Hoover dobrze wie, że bez emocji książka traci na wartości.

"Nieprzekraczalna granica" mówi przede wszystkim o kwestionowaniu uczuć, bo tak łatwo pomylić miłość z milionem innych więzi, jakie mogą połączyć ludzi. Colleen po raz kolejny rozważa, czym kieruje się serce. Stawia przed czytelnikiem pytania, na które sama krok po kroku stara się odpowiadać. Czy prawdziwa miłość może przeminąć? 

Na pewno można napisać wiele komplementów, jeśli chodzi o tę powieść, ale tym razem jej czar mnie nie uderzył. Monotonia o której wspomniałam oraz brak "tego czegoś", co zawsze udawało mi się odnaleźć w książkach autorki, wpłynęło na odbiór "Nieprzekraczalnej granicy" przeze mnie. Jednak, czy warto czytać? Oczywiście! Warto poznać wszystko, co wyszło spod pióra tej Pani.