31♥ "Biorąc oddech" Rebecca Donovan

TYTUŁ: "Biorąc oddech"
AUTOR: Rebecca Donovan
TOM: III
WYDAWNICTWO: Feeria
ILOŚĆ STRON: 464
MOJA OCENA: 9,5/10

RECENZJA NIE ZAWIERA SPOILERÓW Z POPRZEDNICH TOMÓW.

Życie nie jest czarno-białe. To coś więcej, jest przepełnione wieloma barwami, odcieniami szarości. Nie jest tylko piękne. Nie jest tylko bolesne. Życie to głębia barw, którą warto odkryć.

W życiu Emmy czerń zawsze podążała krok za nią, czekała aż nadarzy się okazja i będzie mogła wypłynąć. Ból to nieodłączny element jej przeszłości, wypłukał ją od środka, zapuścił korzenie w jej sercu. Teraz ta dziewczyna nie ma nic do stracenia, jedyne barwy, jakie nadawały jej życiu sens zatarły się rok temu, gdy podjęła najgorszą decyzję w swoim życiu krzywdząc tych, na których jej zależało i teraz musi walczyć z demonami przeszłości. 
Dziewczyna niebezpiecznie podąża krawędzią urwiska, zatacza i niemal spada, ale czuwają nad nią wciąż ludzie, którym na niej zależy. Czy ratunek jest jeszcze możliwy, nim całkowicie pochłonie ją mrok? 

„Nie chciałam być tą dziewczyną dryfującą w wodzie, zagubioną i samotną, pragnącą by odpływ zabrał ją od brzegu. Walczyłam z całych sił, by pójść dalej, stać się kimś lepszym.”

Drogi czytelniku, jeśli jesteś w tej samej sytuacji, w której byłam ja i nie możesz wybaczyć Emmie tego, co zrobiła pod koniec poprzedniego tomu, to wiedz, że rozumiem. Długo zmagałam się z udręką, jaką pozostawiło po sobie „Oddychając z trudem”. Nie byłam pewna, czy mam tyle sił, by czytać tak mocną książkę - „mocna” to idealne słowo opisujące tę serię. W końcu zebrałam w sobie odwagę, bo wbrew wszystkiemu, pragnęłam poznać dalsze losy bohaterów, wspierać ich, kibicować im w nie łatwym życiu i wciąż liczyłam na to, że koniec końców dziura w moim sercu choć po części zostanie wypełniona. 

„Nie istniała żadna kara, która mogłaby bardziej go zniszczyć niż własny żal i wyrzuty sumienia.”

Emma to idealnie stworzona postać, od której biło realnością. Jeśli kogoś irytowała, to przepraszam, ale chyba nie umiem tego zrozumieć. Choć czasem jej decyzje były głupie, czy niezrozumiałe, tak dalej uważam ją za genialną postać. Irytująca? Co w niej było takiego? To, że życie jej nie oszczędziło, dało w kość i wybiło emocjonalne piętno? To, że żałuje decyzji z przeszłości i nie może sobie z nimi poradzić? To, że boli ją życie i pogrąża się w chaosie? To, że była odzwierciedleniem człowieka z przejściami, którego dosięga mrok? Co cię irytowało drogi czytelniku? 

Ogromnym zaskoczeniem było dla mnie wtrącenie narracji Evana. Dzięki temu poznajemy bliżej jego odczucia, mamy szansę uczestniczyć w uczuciowych zmaganiach nie tylko Emmy, ale i chłopaka, który jest w końcu nieodłącznym elementem tej serii. Duży plus za sam pomysł, jak i świetnie wczucie się autorki w drugą stronę tego medalu. 

„Biorąc oddech” to powieść niemal równie mocna, niemal równie intensywna i niemal równie przesycona emocjami, jak jej poprzedniczki. Z tej książki bije piękno słów. Jest to prawdziwa skarbnica wybitnych porównań - „Strach trafił mnie w brzuch jak wielki kamień rzucony z urwiska.”, „Pierś mi się ścisnęła, jakby nie było w niej miejsca na oddech. Dusiłam się bólem”. 

Rebecca tworząc dalsze losy Emmy ofiaruje czytelnikowi nie tylko świetną historię, ale i czaruje swym stylem, który jest pełen finezji – piękny niczym poezja. Autorka umiejętnie przeplatała dotkliwe momenty, pełne udręki z lżejszymi, przy których uśmiech może zagościć na twarzy. 

Z tego co wiem, pierwszym założeniem było, że tytuł będzie brzmiał „Bez tchu” - tak był przedstawiany przy zapowiedziach, ale i tak brzmi tłumaczenie. Troszkę szkoda, że uległ on zmianie, gdyż „bez tchu” to słowa znakomicie ukazujące stan w jakim znajduje się czytelnik, który walczy wraz z Emmą o każdy oddech, przytłoczony wszystkim z czym musi się mierzyć dziewczyna. Rebecca przydusza żalem, tak że zapomina się jak oddychać. 

„Wiedziałam... nie bałam się. Zostałam wydrążona i wyczyszczona w środku, na skalnej półce stała skorupa mojego dawnego ja. Mogłabym się bać tylko, gdybym miała coś co stracenia. A nie miałam nic.”

Długo zastanawiałam się nad tym, co się stało, że powieść tę odebrałam w 95%, a nie 100% - tak jak jej poprzedniczki. Trudno mi powiedzieć. Być może odnosi się to do bohaterów, którzy mimo że fantastyczni, tak jednak inni niż wcześniej. Zmienił ich czas, a dotkliwe przeżycia zrobiły swoje. Być może czytelnik, który zżył się z Emmą i Evanem z tomu pierwszego, będzie tęsknił za nimi poznając ich na nowo – odmienionych. 

Czy dziura, którą pozostawił poprzedni tom została załatana? Hmmm... myślę, że po części tak. Zostałam uradowana, gdyż autorka poruszyła wątek z poprzedniczki, którego nie spodziewałam się znaleźć w tym tomie. Nie zrobiła tego jednak w takim stopniu, jakim ja bym tego pragnęła i niestety nie poszło to wszystko w kierunku, w którym jak bym chciała aby poszło. Mimo wszystko czuję się w 95% usatysfakcjonowana tomem zakańczającym „Oddechy”. 

„W życiu doświadczyłam miłości i straty. Utrata rzuciła mi wyzwanie, czyniąc mnie silną, ale to miłość mi pomogła, gdy byłam słaba. Przetrwałam.”

PODSUMOWANIE SERII „ODDECHY”:

Rebecca stworzyła cudowną historię, na której czele stoi Emma – bohaterka, której życie nie oszczędziło. W każdym tomie serii autorka stawia przed czytelnikiem oraz główną bohaterką przeszkody życia. W każdej części Emma, mierzy się z bólem, za każdym razem innym. Jednak historia Emmy, to nie tylko cierpienie, to również chwile piękne, które nadają tej powieści magiczny charakter. Styl oraz wartość emocjonalna, to bezwzględne atuty serii. Z ogromnym żalem jednak pożegnałam się z bohaterami i wszystkimi doświadczeniami, jakimi zostałam obdarowana przez przecudowną Rebeccę i pewna jestem jednego – po tę serię jeszcze sięgnę, a jeśli Ty jeszcze jej nie czytałeś, drogi czytelniku, to nie wahaj się dłużej, bo być może ominie cię jedno z piękniejszych przeżyć, jakie przed Tobą stoi – odkryj paletę barw tego świata.

Za egzemplarz dziękuję serdecznie Wydawnictwu Feeria.